Que diferente!

¡Hola!

Het is weer een hele tijd geleden dat ik hier nog eens iets van me liet weten, maar dat had zo zijn redenen. Zaterdag 10 augustus vertrok in naar mijn vrijwilligersproject in El Silencio. Zoals de naam al doet vermoeden was het daar heel erg rustig. Het dorpje ligt erg afgelegen midden in de natuur. Ik had waarschijnlijk een blog kunnen schrijven met het beperkte internet dat er was in de enige bar van het dorp, mocht mijn gsm het niet al op dag 2 begeven hebben. Maar ik maak het nu goed, door een extra lange blog te schrijven over deze heel nieuwe ervaring! Je bent gewaarschuwd!

Zaterdag was het dus tijd om San José te verlaten. Na 4 weken hier voelde alles zo vertrouwd ten huize Ligia en Victor, maar het was tijd voor een nieuw avontuur. De reis naar El Silencio verliep op zich vrij vlot totdat onze bus naar Quepos tegengehouden werd door de politie voor een paspoortcontrole... De agenten kwamen de bus op en bij mij stopten ze plots. De kopie van mijn paspoort en mijn Costaricaanse studentenkaart waren voor hen niet voldoende bewijs dat ik hier legaal was. Mijn originele paspoort lag echter op aanraden van de school in mijn locker in San José. Na een tiental minuten waarbij ik in mijn basis Spaans alles probeerde uit te leggen, lieten ze me uiteindelijk gewoon gaan. Toch even spannend! In Quepos aangekomen waren er nog een drietal uren te gaan voor mijn bus naar El Silencio vertrok. Ik had zoveel bagage en geld voor 2 weken bij me dat ik geen zin had om er 3 uur rond te zwerven (het blijft hier toch gevaarlijk) en dus spendeerde ik mijn tijd in de enige vertrouwde eettent die ik kon vinden 'Subway'.

Na iets wat een eeuwigheid leek te duren, belandde ik eindelijk in Silencio. En wat ik 4 weken eerder al had verwacht, maar wat toen best meeviel, was er nu wel: CULTUURSHOCK.

El Silencio, een afgelegen dorpje, midden in de natuur, met 1 kleine supermarkt en 1 bar en een bus die 1 keer per dag naar de dichtsbijzijnde stad rijdt (Quepos, toch wel 40 minuten ervan) om 5u30 en 1 keer per dag terugkeert om 16u30. Op zondag is er zelfs helemaal geen bus.

En daar stond ik dan met al mijn tassen, wachtend op een vraag als ¿Eres Ruth, la nueva voluntaria?, maar de 2 mannen die op het bankje van de bushalte zaten, zwegen. Ikzelf, een beetje verward en moe van de busreis, begon dan maar in gebrekkig Spaans over het feit dat er iemand van mijn gastgezin me daar zou opwachten. Iedereen kent iedereen daar en de verantwoordelijke van het project werd dus al snel gebeld. Na 10 minuten tevergeefs wachten, besloot één van de mannen me naar het kantoor van de verantwoordelijke te brengen. Daar was echter niemand, maar plots kreeg ik een hotelkamer toegewezen (er is een klein hotel voor toeristen die komen raften of het Animal Rescue Center komen bezoeken). En daar zat ik dan weer, zonder enige uitleg. Ik installeerde me dus een beetje in mijn kamer en wachtte. Gelukkig kende ik Laura (niet Laura, mijn gastzus) al. Laura zat tijdens mijn eerste 3 weken ook op school en was er ook tijdens de weekendjes altijd bij. Ze komt uit (alweer) uit Duitsland. Ze vertelde me wat over het werk hier (ze was hier al een week), maar begreep ook niet waarom ik niet gewoon bij mijn gastfamilie was. Ze nodigde me uit om samen met haar en de andere vrijwilligster, Jona uit de VS, 's avonds naar de wekelijkse karaoke-avond in de bar te gaan. 

Hier kwamen we Johan, de verantwoordelijke, eindelijk tegen. Hij wist me te vertellen dat hij niets wist van mijn komst (school zou hem niet verwittigd hebben), maar dat alles intussen geregeld was en ik de volgende morgen naar mijn gastgezin kon. De avond begon en zatte mannen en vrouwen begonnen verschrikkelijk vals te zingen. Na een tijdje was het gelukkig gedaan met de karaoke en kwam er salsamuziek. Plots werden de tafels aan de kant geschoven en begon heel het dorp te dansen: mannen en vrouwen, jong en oud... Iedereen leek hier te kunnen dansen! Nog wat later werden ook wij voortdurend op de dansvloer gevraagd en ik moet zeggen dat het toch wel een hele ervaring was. Heel erg leuke avond gehad!

's Morgens werd het dan tijd om te werken. Om half 8 (niet zo vroeg, het was immers zondag), begonnen we in het Wildlife Rescue Center. We startten met het schoonmaken van alle kooien en het snijden van alle groenten en fruit voor de dieren. In het centrum zitten er 8 apen, vele papegaaien, een toekan en nog heel wat andere vogels. Elk dier mankeert wel iets waardoor het (tijdelijk) in het centrum moet verblijven. Zo kan de toekan niet vliegen en is één van de apen gered uit het circus nadat hij zijn staart verbrandde bij een act met brandende hoepels. Wel leuk dat het centrum midden in de natuur ligt en er dus geregeld ook andere dieren langs komen (al dan niet om wat eten te komen stelen). Al het werk in het Center is onder begeleiding van Pablo, een dierenarts uit Spanje en zijn vriendin Antonia uit Duitsland. Zij zijn enkele weken geleden aangekomen in Silencio en zullen minstens 1 jaar daar blijven om het Center te verbeteren. Nadat de dieren eten gekregen hadden, was het tijd om te ontbijten. Ja, zo gaat het hier: eerst eten voor de dieren, dan voor ons. Daarna werd ik opgewacht door Graybin, mijn gastbroer, en hij bracht me naar mijn nieuwe thuis voor 2 weken. Het huis heeft geen echte ramen (de gaten zijn er wel, maar er zit geen glas in) en de muren zijn tot op een halve meter van het plafond gebouwd. Veel privacy is hier dus niet en ook is mijn kamer net naast de badkamer waardoor ik vanaf 4 uur 's morgens wakker word (mijn gastbroers beginnen nog vroeger te werken) en ook gewoon altijd alles kan horen en ruiken...

Ook de mini-badkamer was wat wennen. Er is geen wc-bril en het krioelt er van de beestjes. Na mijn hotelkamer van de eerste nacht was dit wel iets helemaal anders. Na mijn 2 weken daar stoorde het me allemaal niet zo meer, maar ik ben toch wel blij nu ik hier in San José kan genieten van een properdere badkamer, een comfortabeler bed, langere nachten en vooral gevarieerder eten. Twee weken lang at ik bijna elke dag 3 keer hetzelfde: rijst met bonen.

Ik leerde ook de rest van mijn gastgezin kennen. Mijn gastouders heten Zelmira en José. Ze hebben 4 volwassen kinderen waarvan er 3 nog thuis wonen: Graybin, Mariela en Luis. Het is meestal wat chaotisch in huis, maar ze zijn allemaal heel erg vriendelijk. Wel had ik het moeilijk om hen te verstaan. Het Spaans daar is toch weer iets helemaal anders dan hier in San José. 

Na de lunch (rijst met bonen uiteraard) ging ik met Zelmira en José naar de kerk. Ik dacht dat het misschien zel eens interessant kon zijn om hier een mis mee te maken. Dat die 3 uur ging duren had ik wel niet verwacht! Een tiental personen hadden elk een lezing voorbereid. Tussendoor kwam er af en toe heel hedendaagse muziek waarbij iedereen uit volle borst begon te zingen en te dansen. Over het algemeen was het echter heel langdradig en veel herhaling. De kerk zelf stelde ook niet veel voor. Helemaal wit met enkel zijmuren en enkele tafels die dienst deden als een soort van altaar. Het was een ervaring, maar of het voor herhaling vatbaar is...

Verder heb ik wat geslapen, gelezen en kaartspelletjes gespeeld met José en Mariela. Niets bijzonders. Voor ik hier een heel boek begin te schrijven zal ik de volgende dagen even samengevat vertellen, wat op zich niet zo moeilijk is, want het was nogal veel van hetzelfde ;) De meeste ochtenden begon ik tussen 6 en 7 uur in het Rescue Center om de kooien schoon te maken en het eten klaar te maken en te geven. Na het ontbijt keerden we dan terug naar het Center voor klusjes als: kooien maken, tafels voor het eten van de dieren in elkaar timmeren, hout zagen voor die tafels, wormen zoeken voor de apen, bomen planten, bamboetakken afsnijden, schoonmaken, hout verzamelen... Ook na de lunch stonden zulke taken op het programma. Het regenseizoen is hier ondertussen echter echt begonnen en zo bracht ik vele namiddagen op mijn kamer door in plaats van in het Center. Verder werkte ik ook één dag per week in de melkerij. Hier begon het werk al om 5u30, onder begeleiding van boer Miguel, met het melken van de koeien. Na het ontbijt moesten we de eerste week een constructie maken voor het stapelen van grote tonnen voedsel. Heel zwaar werk, zeker in de brandende zon! De tweede week werkte ik echter als enige vrijwilliger in de melkerij en ging ik paardrijden. Voor zover ik me kan herinneren heb ik dat nog nooit gedaan en het was dus een heel erg leuke ervaring. Samen met boer Miguel gingen we te paard over heel zijn land om zijn koeien te tellen. Na twee uur doorheen beken en over de heuvels, midden door de natuur, waren we eindelijk rond. Ik heb er heel erg van genoten (ook van de pipa, drinkbare kokosnoot, en de prachtige uitzichten die hij me onderweg liet zien)! Die 2 dagen verschrikkelijke pijn in benen en rug heb ik er graag bijgenomen.

Naast de vele tijd die ik in het huis doorbracht, gingen we soms ook naar de watervallen met de andere vrijwilligers. Ook ben ik op mijn vrije dag samen met gastbroer Graybin en zijn vrienden gaan zwemmen in de rivier. Maar heel veel tijd heb ik doorgebracht al lezend, schrijvend in mijn reisdagboek of tv kijkend met mijn familie. Er valt gewoon niet veel te doen in een dorp als Silencio en wanneer je vaak de hele namiddag vrij hebt, ga je je nogal snel vervelen. De mensen in het dorp werken bijna allemaal maar tot de middag, maar lijken helemaal geen probleem te hebben met zoveel vrije tijd. Voor mij was 2 weken echter meer dan genoeg en ben ik blij nu terug in San José te zijn. Al kan ik niet ontkennen dat het een geweldige ervaring was en ik heel blij ben dat ik het gedaan heb!

Mijn terugreis naar San José verliep gelukkig vlotter dan de heenreis en zo was ik zaterdag 24 augustus al voor de middag in mijn kamertje in San José. Laura (mijn gastzus, herinner je je haar nog?) had op me gewacht en nadat we beiden uitgebreid over ons project vertelden, zijn we iets gaan eten in San Pedro Mall. Hier hadden we ook afgesproken met Bernadette, een meisje dat ik nog ken van mijn laatste schoolweek hier. Ook zondag gingen we samen lunchen in San Pedro Mall en na wat shoppen, brachten we vooral tijd thuis door. We hadden beiden slaap in te halen en maandag was het werkdag.

Over mijn eerste werkdagen in Hogar de Maria volgt zeker nog een berichtje, maar ik denk dat ik het hier even bij zal laten. Foto's volgen waarschijnlijk donderdag! :)

Vele groetjes en tot snel!

Ruth